این راه را برای خود واجب الهی می دانستم

بسم الله الرحمن الرحیم. اول سلام خودم را به مادر مهربانم می‌رسانم. پس از سلام، مادر جان! اگر من شهید شدم، برای من زیاد گریه نکن؛ چون تنها من نیستم که در این راه شهید می‌شوم. من رفتن در این راه را برای خود واجب الهی دانستم؛ لذا افتخار کن که چنین فرزندی داشتی، که برای خدا، قرآن و اسلام فدا کردی. خدمت برادرانم یک به یک و خواهر مهربانم سلام می‌رسانم. پس از سلام، برادر، خواهر و سایر وابستگانم! برای من زیاد گریه [نکنید] و ناراحتی نداشته باشید؛ بلکه افتخار کنید. اگر هم احیاناً شهید شدم، من را در «قزوین» و در جوار همین شاه‌زاده حسین (ع) دفن کنید. سایر امکانات لازم ـ که برای من شرعی می‌باشد ـ بر عهده‌ی برادرانم «شیخ ابوالفضل»، «غلامعلی» و «غلامحسن» است؛ چون من خودم نمی‌دانم چه‌طوری باید باشد. در ضمن هر چه قدر بدهکاری و یا طلب‌کاری دارم، آن‌ها هم به گردن برادرانم می‌باشد. حیاطی را که در «اسلام‌آباد» با برادرم «غلامحسن» شریک هستم، نصفش مال من و نصفش مال برادرم «غلامحسن» است. خانه و زندگی‌ای که دارم، حساب و کتاب کنید و هر چه قرض دارم، ادا نمایید و هر چه ماند، مال فرزندم «طاهره» می‌باشد. من نمی‌دانم که چه‌قدر به عیالم می‌رسد، آن را هم از باقی مانده‌ی پول خانه و زندگی‌ام پرداخت نمایید.(1350217) ۰۸/۰۱/۱۳۶۶. برجعلی رمضانی